JOSÉ ÁNGEL VALENTE (Ourense,1929-Suiza,2000) é un dos escritores españois máis significativos da literatura da posguerra pero tamén é un dos intelectuais máis relevantes da cultura europea do s. XX.
Os 18 anos, deu a coñecer a súa primeira obra en lingua galega, Fisterre. Tamén publicou versos en galego e relacionouse co galeguismo cultural. En 1981 publica o seu poemario Sete cántigas de alén. Ademais Galicia, a súa cidade natal ten unha importante presenza en toda a súa obra de castelán.

Entre moitas das súas obras podemos atopar:
-Poemas a Lázaro (1960).
-Sete cántigas de alén (poesía en galego, ampliada logo co título de:Cántigas de alén, 1989
-Treinta y siete fragmentos (1989)




(Placa da rúa ourensá dedicada ao escritor)

Neste texto José Ángel Valente evoca a cidade natal, á que denomina co apelativo Augasquentes, e pregúntase polo significado do topónimo Ourense.

"Eu nacín en ningures. Ou non nacín. Ou nacín -de ter nacido, se cadra- nun lugar que xa non existe. Por iso lle chamo Augasquentes. Non lle atopo outro nome na miña memoria, por máis que nela furgo. E por iso ninguén podería
probar que non se chama así. Ou pode que Augasquentes fose o nome de face non visible dun lugar que cecais se designase no mapa doutro xeito. Entón, vai saber ti onde eu nacín, de ter nacido, digo. Porque tamén a casa onde coido aqueceu ese presunto nacemento ten sido demoída e xa nada fica dela, nin cimentos nin ren. Pantasma, imaxe de lembranza. Porque de San Lázaro."
("Paxaro de prata morta", Cantigas de Alén, En El fulgor. Antología poética, Círculo de lectores, 1998, páx. 346)


"Nace, nació, naciera o habría nacido en los términos del Gallaecia regnum, en un lugar que apenas cabría llamar Aguas Calientes o Augasquentes, y suele llamarse Ourense, aunque lo que ahora con tal designación se conozca poco o nada tenga en común con el posible lugar de su supuesto nacimiento. ¿Deriva el nombre Orense de un gótico Warmsee? ¿O tal vez de Auransio o Aransio, divinidad latina de las fuentes, con lo que Orense y Orange serían lo mismo?
Nada en el nombre y el lugar remite con fundamento a ninguna raíz áurea, sino a una raíz ácuea. Lo que allí viva o pueda haber vivido es hijo de las aguas. Aguas soterradas que, como señal o don de los dioses del fondo, vienen a la superficie burbujeantes, calientes. Bebió él esas aguas, que era necesario batir a causa de su grosor y que era necesario beber para defenderse de las misma de la muerte. Aguas. Burgo de las aguas. Burgas. Aguas placentarias."
("Biografía", Nueve enunciaciones, en En El fulgor. Antología poética, Círculo de lectores, 1998, páx. 227)