XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN (Ourense, 1938) é a figura máis representativa da literatura galega contemporánea. un dos principais escritores da actual literatura galega.é un importante poeta, novelista e ensaísta español. Estudou Filosofía e Letras na Universidad de Santiago de Compostela e actualmente e doutor en Filología e Doctor Honoris Causa por a Universidade de Vigo. É a figura máis representativa da literatura galega contemporánea.

É catedrático de Literatura, columnista destacado, membro da Real Academia Galega e director da revista de pensamento crítico A Trabe de Ouro.

É autor dunha extensa obra narrativa: Retorno a Tagen Ata, O crepúsculo e as formigas, Elipsis e outras sombras, Antón e os inocentes, Crónica de nós, Amor de Artur, Arnoia, Arnoia, Bretaña Esmeraldina, Arraianos, No ventre do silencio.

Da súa obra en poesía destacan: Voce na néboa, Con pólvora e magnolias, O fin dun canto, Contra maquieiro, etc.

Tamén escribiu teatro e ensaio.

Neste texto o narrador describe a chegada dun enigmático personaxe ao salón nobre do Liceo de Ourense.

"Era o mil oitocentos corenta e a néboa asolagara Ouréns. O cabaleiro embozado, baixo o chapeo enorme que lle asombra os ollos endereitaba o cabalón normando contra da Barreira. Pé da Burga, rumorosa de rosmidos de mendigos bébedos, os vapores mesturábanse ó bruar da cidade, algodonoso e amatado. Cheiro de cousa antiga e mesmo inferior invadiulle os miolos ó cabaleiro embozado, sinalándolle que era na noite ourensá onde el entraba. Estalaban as ferraduras contra a rúa encoiñada, esvarando secas. Os lampións de gas amosábanlle o camiño da Praza da Constitución. Camiño deserto, frío, inhóspito. Algún graxo dáballe ás canelas baixo os soportais, embrullado cecais nun cobertor astorgán, e as chancas arrincaban unha certa ledicia a aquela desolación romántica. Ingresou na Praza, alumada por un reverbero central e vermellas cadeerias amantes en cada canto, e detivo un intre a súa cabalaría. Dirixiu o embozado a penumbra da súa ollada á banda do Espolón. Cinco fiestras ardían e prometían un interior tépedo e fastuoso. Era o Liceo. O cabaleiro deceu da montura e, adestrándoa, achegouuse ó pé da escalinata de Santa María a Madre. Moles de pedra negra, entre as que albeaba a grave palidez dalgúns mármores lonxáns, abatíronlle derriba da súa testa. Gargalladas e violíns chegábanlle ós ouvidos. Amarrou a rédea a un remate de ferro e fixo golpexar, seguro, os tacóns pesados no paseo deserto, logo nas esqueiras do vello pazo. Máis adiante a porta de cristais cedía á presión enérxica da man que abrolla dos pregues dunha capa e o cabaleiro esvara por un vestíbulo alfombrado de vermellos.

O cabaleiro entraba no salón nobre do Liceo e parábase un intre na porta, cunha man na cadeira e todo o peso gravitando nunha perna. O baile de lanceiros, baixo a luz cegadora de mil boxías, ofrendoulle o espectáculo das sedas brancas das mociñas, en contraste co casco preto dos pollos e o fasto multicolor dos uniformes militares."

("Xaque-Mate", Crónica de nós, Ed. Xerais de Galicia)