MANUEL DE DIOS (San Xés da Rabeda, 1930) foi profesor de literatura no Instituto Otero Pedrayo de Ourense e dedicou, ademais, moitos anos á escolma e divulgación do cantigueiro popular.
Ten da poesía unha visión plenamente lúdica, coa única esixencia da súa raigame no cerne do sentir popular. Non é devoto da poesía culta. Coida que a mensaxe da poesía é a poesía mesma.

Vexamos algúns sonetos a Ourense incluídos no libro colectivo Sete poetas ourensáns (Concello de Ourense, 1992)

O Cristo

Nautilo da Fisterra. Bou doente

amargullado no peirao do pranto,

cobrir quero o teu corpo co meu manto

pra che ripar os cravos do relente.

De onde vés? Quen é a túa xente?

Por que mar de tristura e desencanto

viñeches acougar a este recanto

onde naufraga en tebra a luz do abrente?

Choran os sinos e salaia o vento.

Mentres se troca en pena o sentimento

o sono da cidade estremecida.

eu vou pola noitiña acovardado,

sen che poder valer, Cristo mourado,

sen saber que facer da miña vida.

A ponte

Pente do vento. Xugo da saudade

que choran os teus ollos entre os montes.

Ponte de pedra, catedral das pontes,

espadela do pranto da cidade.

Ancorada no sono. Mocidade

brincadeira dos ríos e de fonte.

Pomba devanadoira de horizontes

que voa dende o tempo na eternidade.

Cantas veces de neno eu perseguía

na ribeira do río a algarabía

dos vencellos no ar engaiolados.

Fuxiron os paxaros pola noite,

e non hai, ponte vella, quen escoite

os seus chíos no tempo sulagados.

(A ponte romana de Ourense)

As Burgas

Para seres forte, tes o encantamento

dunha estrela dormida na ribeira.

Fonte da Burga. Fonte da Barreira.

Flor de fontes na pedra do moimento.

Din que pasas con paso medoñento

polo Cristo da negra cabeleira

e que levas, morniña e rezadeira,

un salaio de amor no teu alento.

O corazón de Ourense é unha fonte

que ceiba o latexar do Cristo á Ponte

nun rebrilo de prata e limoeiro.

Cando se poña o día tras da serra,

eu quero que me enterren nesta terra

na lentura da Burga, compañeira.